Het idee begon in januari 2022 om een nieuwe afwisselende zware route te maken met de computertechnieken die er nu zijn in Strava en MTB routes.nl. Na velen uren heb ik van Transferium richting Garderen uitkomend in Hoevelaken, Amersfoort en daarna de vaste routes met de juiste draairichting aan elkaar kunnen knopen en kwam het uit in Den Dolder; toevallig bij het NS Station. Dus fietsend heen en dan weer terug met de trein naar Nunspeet. In mei 2022 heb ik met Bertus en Ronald de route gefietst met 28 graden, mul zand en met het idee om dit later met een wat grotere groep te fietsen.

In november 2023 vond ik het tijd dat het maar eens moest gebeuren. Officieel mogen er maar 6 fietsen tegelijk de trein in; hoe is dat als je met 15 personen daar staat? Vond dat we dat maar op het moment moesten bekijken. 26 Mei 2024 werd ingepland en daarbij werd club Epe benaderd of daar misschien ook animo was om mee te gaan. We gingen met 11 mensen, waarvan één uit Epe.

Eindelijk was het zover, zondag 7:45 uur fietsend naar Transferium met Dave, zegt hij: mijn schokdemper voorvork staat helemaal leeg. Snel naar huis en heeft hij in 25 minuten een andere voorvork erin gezet, met hulp van zijn vrouw. Dat is toch wel erg aardig! Ik ben met de meerderheid al gaan fietsen, omdat Dave niet zeker was of het ging lukken.

 Aankomend bij Kasteel Staverden leek het ons verstandig om even te wachten, zodat Dave weer op adem kon komen, want hij moest 20 minuten overbruggen met Ronald en Jannes omdat wij inmiddels waren vertrokken. Met een hartslag van 180 achter Ronald aan was hij erg blij ons te zien. Daarna zijn wij als groep verder gereden. Vlak voor Hoevelaken, na schitterende weilandroutes, ziet Aart dat een  motorrijder zijn mobiel verliest. Opgeraapt en ja hoor, 10 minuten later word hij opgebeld en zegt dat hij er geen rare dingen mee doet en stelt voor dat hij deze kan ophalen bij onze koffie stop in Hoevelaken.

Bij het Fletcher hotel zaten 6 oudere dames die ons wat te snel af waren. Zij waren 's ochtends vanuit Vierhouten gestart, zelfde tijd, maar hadden de koffie al bijna op. Verschil in niveau werd weer duidelijk gemaakt; al waren zij wel op de racefiets    

De telefoon ging; Annemarie legde nogmaals uit aan de eigenaar dat als je met de rug tegen de muur staat je links af moet gaan en ons dan van zelf tegenkomt. Zo gezegd zo gedaan. Hij kwam er gezellig bij zitten en vond daarmee dat de schade was ingelost. Dus moesten we de koffie en het lekkere appelgebak alsnog zelf betalen. 

Na 50 kilometer achter de rug te hebben werd er definitief afscheid genomen van de weilanden, 20 kilometer verder, met al een stuk of wat singeltracks die er fantastisch bijlagen, was daar de lunch, waar Govert aansloot. Saske zat al een beetje te kijken op haar mobiel, want de lucht begon serieus te betrekken.

De meeste kozen de Uitsmijter Leusden, die prima was om de prachtig droog liggende singeltracks verder af te rossen. Saske liet weten dat als wij even een 20 minuten langer zouden wachten het onweers“buitje” over zou zijn. Dat leek ons verstandig; we zitten nu tenslotte droog en warm.
Binnen in het restaurant keken wij gezellig en leuk hoe het water als een waterval van de luifels afdonderde. Het buitje bleek een wolkbreuk te zijn. En inderdaad na 20 minuten werd het weer droog. Weer op de fiets, eerste paadje links dan rechts de blauwe vaste route in en… oeps, er was in 10 minuten 10 cm water gevallen, wat resulteerde in letterlijk watersingels met zeer diepe plassen onder aan de kleine heuveltjes. Het water kwam niet van boven maar van onder…  Dit was echt afzien met nog 65 kilometer voor de boeg...

Gelukkig was ik met een zeer ervaren en goed getrainde groep, had niemand het over de nattigheid en gingen we gewoon de strijd aan met de natuur elementen. Wat wel fijn was dat je het gaandeweg zag verbeteren na 4 uur. Om 18:15 uur aankomend bij Vliegveld Soesterberg na een lekker ijsje, stonden wij helaas voor een dicht hek van het vliegveld. Jammer, anders mag je met de mountainbike even langs de straaljagers en raketten!

Soesterberg 18:00 uur sluiting. Shit Happens. Daarna nog de laatste 20 kilometer vaste route. Wat bleek? Dat was de zwaarste vaste route! Arme Goof, maar heeft zich keurig staande gehouden!

Na 130 kilometer aankomend bij cafetaria Dolle Dries in Den Dolder, heb ik nog nooit zo’n fietsvriendelijk Cafetaria mee gemaakt. Het was er rustig, ze zaten buiten een sigaretje te roken, waarop wij met 11 man zwaar onder de modder wij hun erfje op komen rijden, grappend "nou jullie kunnen aan het werk".

Maar ja waar moet je zitten? Ze zeiden maakt niet uit ga maar lekker zitten op de witte met skai beklede stoelen. We hebben ze maar wat fooi gegeven want de vaste route lag letterlijk bij hun op de stoelen en op de vloer. Maar mocht je dit lezen als wielrenner/mountainbiker, je bent daar dus echt welkom!!

Nu moesten wij de trein nog in. Gelukkig was het maar 200 meter fietsen nat en… KOUD!!
Gelukkig scheen de zon een beetje op het perron en zijn wij de trein ingestapt. Leuk zo’n trein. Je kunt een beetje lopen, naar de WC, sommige maken er helemaal een natte zooi van maar er is vooral veel gelachen.

Heb deze brief geschreven 1 dag na deze geweldige rit!!

Hoop het in de toekomst nog eens te rijden. 
Met vele fietsgroeten

Rolf van Eijck